Al vier dagen ben ik het aan het uitstellen, zelfs vanavond nog. Maar nu mag ik niet meer wachten. De tijd dringt, morgen is mijn laatste dag. Afscheid nemen…

Het is me in die drie jaar nog nooit overkomen: ik vind de woorden niet.

Tweeëneenhalf jaar in cijfers gevat: 535 berichten van mij, 951 foto’s van mijn buren, 12.597(!) reacties van jullie…

Wat hebben we samen een lange, mooie weg afgelegd.

Toen we eraan begonnen, wist ik niet veel van bloggen af. Ik heb het samen met jullie al doende geleerd. En we zijn een hechte vriendengroep geworden. Ik heb enorm genoten van de afgelopen jaren. En ik wil jullie bedanken.

Myrthe, omdat je altijd zo snel reageerde, en altijd op de jouw eigen, bescheiden manier.  Elise, jou hebben we leren kennen als vurige verdedigster van Luc. Zelfs in de zwaarste tegenwind was je niet van je stuk te brengen ;-).  Jeffrey “kbhunl“, op jou konden we rekenen als er een probleem op te lossen viel.

Lieve,  jij hield van krachtige formuleringen.  Mieke, jij kwam altijd met een warme emotie.  En Gertie, jij zette ons met onze twee voeten op de grond als we  te romantisch werden over Pauliens zwangerschap..

Jeff, Kurt, Cedric, Joris … chapeau voor jullie persoonlijke getuigenis in verband met Franky’s geaardheid. Xopotl, jij was hier samen met Anton de onvermoeibare advocaat van Nina. Zoals Christel ons graag wees op positieve kanten van Marianne.  En Suzanne, jou heb ik ervaren als een echte coach, met altijd een wijs woord op het juiste moment.

En dan waren er nog Maarten, Maartje, Tom, Karen, Caroline, Rolf, Sam. En Wil en zijn collega’s op kantoor. En de bloggers van het eerste uur: Vincent, Britt, Jeanne, Bernadette … en zoveel, zoveel, zovele anderen. En ik ben erg blij met je initiatief van Glurenbijdeburen, Kat, je doet dat goed.

Ergens heb ik nog een citaat, maar ik vind het niet meer terug in al de chaos van het inpakken … maar het gaat ongeveer zo: “Vriendschap is als een berg. Pas als je er vanop een afstand naar kijkt, besef je de omvang ervan.” Dat gevoel zal mij ook overvallen ….

En liefde? Dat omvat voor mij maar één woord: Rik.

Rik

We zijn zover. Vanaf woensdag stap ik in een andere realiteit.

Dan is er alleen nog deze blog, een kleine oase op het wereldwijde net, om te herlezen en te bekijken als we heimwee hebben.